Choroba Alzheimera

Amerykańskie czasopismo naukowe, „Journal of Proteome Research”, opublikowało wyniki niezwykłego doświadczenia: chomiki w stanie hibernacji mogą pomóc w zrozumieniu choroby Alzheimera.

W leczeniu choroby Alzheimera obecnie wykorzystywane są przede wszystkim takie terapie, które mają na celu złagodzić związane z nią objawy – mowa tutaj chociażby o wpływaniu, poprzez odpowiednie leki, na poziomy acetylocholiny u chorych. Takie postępowanie nie jest idealne: spowalnia ono progresję choroby, nie prowadzi jednak do jej całkowitego zatrzymania. Naukowcy wciąż poszukują więc kolejnych metod leczenia choroby Alzheimera: co może przynieść przyszłość?

Choroba Alzheimera już jest poważnym problemem – szacuje się, że w samych Stanach Zjednoczonych choruje na nią prawie 6 milionów ludzi. Niestety przypuszcza się, że będzie to problem jeszcze znaczniejszy – szacunki wskazują, że w 2050 roku liczba chorych w USA może sięgnąć nawet około 14 milionów. Między innymi taki właśnie aspekt sprawia, że wciąż prowadzone są badania dotyczące chociażby wczesnego rozpoznawania choroby Alzheimera – jedne z ostatnich dowodzą, że różne dolegliwości psychiatryczne mogą być pierwszymi objawami tego rodzaju otępienia.

Naukowcy z Międzynarodowego Centrum Badań Klinicznych Szpitala Uniwersyteckiego św. Anny z Brna odkryli, że dobre samopoczucie chroni określone obszary mózgu, które powodują chorobę Alzheimera lub inne formy demencji.

Wysiłek fizyczny korzystnie wpływa na zdrowie – dzięki niemu nie tylko zmniejszeniu ulega ryzyko wystąpienia chorób kardiologicznych czy cukrzycy, ale i poprawia się po prostu nasze samopoczucie. Tak naprawdę okazuje się jednak, że zalet pozostawania w dobrej kondycji jest zdecydowanie więcej. Przekonują o tym badania przeprowadzone w Szwecji, których wyniki wskazują, że dobra kondycja fizyczna powiązana jest ze znacząco zmniejszonym ryzykiem wystąpienia zaburzeń otępiennych.

Nadciśnienie tętnicze jest chorobą bardzo rozpowszechnioną w populacji. Jak wskazują oraz praktyka kliniczna, może ono stać się bezpośrednią przyczyną stanów będących zagrożeniem zdrowia oraz życia, poprzez zwiększenie ryzyka wystąpienia udaru czy zawału. Naukowcy zbadali także problem ten pod kątem indukowania zaburzeń funkcji poznawczych w późniejszych etapach życia, nie stawiąc jednak ostatecznej tezy o związku przyczynowo skutkowym.

Choroby otępienne oraz choroba Alzheimera stanowią dla diagnostyków wyzwanie, gdyż biorąc pod uwagę szeroki zakres objawów, łatwo o postawienie nietrafnej diagnozy. Za pomocą badania PET lub też punkcji lędźwiowej, uzyskuje się wyniki na podstawie których stwierdza się lub wyklucza wyżej wspomniane schorzenia. Są to jednak badania albo kosztochłonne, albo inwazyjne i niebezpieczne dla pacjenta. Alternatywą może okazać się badanie z pomocą stymulacji magnetycznej, obrazujące przewodzenie impulsów elektrycznych w poszczególnych obwodach mózgu.

Kolejne doniesienia na temat czynników wpływających na rozwój zaburzeń funkcji poznawczych płyną z Uniwersytetu w Filadelfii. Tamtejsi lekarze zajęli się analizą tego, jak na stan tkanki nerwowej wpływa hipoglikemia, czyli zbyt niski poziom glukozy we krwi. Okazało się, że niedobór cukru nie tylko chwilowo upośledza czynność mózgu – w przypadku niedostatku glukozy może bowiem dochodzić do gromadzenia się w mózgu patologicznych białek podobnych do tych, których zwiększone ilości spotykane są np. u osób z chorobą Alzheimera.

Gen BRCA1 znany jest od 1994 roku, gdzie Yoshio Miki, opisał jego rolę w dziedziczeniu nowotworu piersi oraz jajnika. W ostatnim czasie bardzo dużo słyszymy o roli tego genu w rozwoju choroby Alzheimera.  BRCA1 zaliczany jest do genów supresorowych a jego rola w organizmie ludzkim cały czas stanowi wielką zagadkę. Być może pomoże on w walce z demencją i przyczyni się do odkrycia nowych rozwiązań terapeutycznych?

Gen BRCA1 znany jest od 1994 roku, gdzie Yoshio Miki, opisał jego rolę w dziedziczeniu nowotworu piersi oraz jajnika. W ostatnim czasie bardzo dużo słyszymy o roli tego genu w rozwoju choroby Alzheimera. BRCA1 zaliczany jest do genów supresorowych a jego rola w organizmie ludzkim cały czas stanowi wielką zagadkę. Być może pomoże on w walce z demencją i przyczyni się do odkrycia nowych rozwiązań terapeutycznych?

Zapraszamy do zapoznania się z informacjami o konferencji.

Choroba Alzheimera jest częstą chorobą wieku starszego, która poprzez zmiany degeneracyjne w mózgu, prowadzi do demencji. Jest najczęstszą przyczyną otępienia u ludzi powyżej 70 roku życia. Rozwija się powoli, łagodnie. Największy problem, związany z chorobą, polega na późnym rozpoznaniu - wtedy, gdy w mózgu sprawi już prawdziwe spustoszenie i objawy są bardzo wyraźne. A gdyby tak mieć narzędzie umożliwiające wczesne rozpoznanie choroby?

MiRNA zaliczane są do małych niekodujących cząsteczek RNA, które odgrywają kluczową rolę w diagnozowaniu oraz leczeniu wielu chorób, w tym o podłożu neurologicznym.

Badania naukowe przeprowadzone na nowojorskim Columbia University Medical Center pokazują, ze dieta bogata w kwsay omega-3 może zmniejszyć ryzyko wystąpienia choroby Alzheimera.

Choroba Alzheimera zaliczana jest do schorzeń, które charakteryzuje powolny, stopniowy rozwój demencji. Cały czas trwają badania, poszukujące bezpośrednich i pośrednich przyczyn rozwoju choroby Alzheimera.

Choroba Alzheimera, jest postępującym, trwającym całe życie schorzeniem o podłożu neurologicznym.

Neurodegeneracyjna choroba jaką jest Alzheimer zaczyna się wiele lat wcześniej zanim można dostrzec jej widoczne objawy. Przyczyną destrukcji komórek nerwowych są dwa rodzaje białek, które odkładają się w mózgu: beta-amyloid w przestrzeniach międzykomórkowych oraz białko tau w komórkach nerwowych. Początkowo złogi zaburzają prawidłowe funkcje neuronów, następnie następuje ich degeneracja i śmierć.

Choroba Alzheimera zaliczana jest do grupy chorób neurozwyrodnieniowych (neurodegeneracyjnych).

W chwili obecnej całkowicie pewne przyżyciowe rozpoznanie choroby Alzheimera w jej bardzo wczesnym okresie stanowi ogromną trudność dla lekarzy specjalistów.

Choroba Alzheimera czy otępienie czołowo-skroniowe? To jeden z wielu przypadków opisanych w książce, gdzie postawienie właściwej diagnozy było trudne.