Padaczka jest przewlekłym schorzeniem charakteryzującym się powtarzalnymi objawami, które są określane mianem napadów. Nazwa ta sugeruje, że objawy padaczki pojawiają się nagle, niespodziewanie dla pacjenta i jego otoczenia. W większości przypadków napad nie jest poprzedzony żadną konkretną sytuacją czy wydarzeniem, nie jest sprowokowany przez czynnik zewnętrzny.

Krótki opis jednej z metod oceny czynności OUN.

Oporność na leczenie farmakologiczne to coraz większy problem współczesnej medycyny. Dotyczy w zasadzie każdej dyscypliny klinicznej, choć najczęściej mówi się o nim przy okazji leczenia zakażeń i terapii przeciwnowotworowej. W neurologii jednym z aktualnych problemów jest lekooporna padaczka. Dzięki postępom nauk podstawowych być może już niedługo do kliniki wejdą nowe leki przełamujące mechanizm oporności wielolekowej.

Karbamazepina, zwłaszcza w niewielkich dawkach,  jest jednym z bezpieczniejszym leków  przeciwpadaczkowych stosowanych w ciąży. Wady rozwojowe w pewnym odsetku mogą występować również u kobiet zdrowych, dotycząc w populacji ogólnej 2-3 % dzieci. U kobiet przyjmujących leki padaczkowe odsetek ten wzrasta do 4-6 %, w zależności od przyjmowanych leków.

Padaczka wywodząca się z płatów skroniowych, zwana w skrócie „skroniową” – TLE (temporal lobe epilepsy), została zdefiniowana w roku 1985 przez Międzynarodową Ligę Przeciwpadaczkową (ILAE-The International League Against Epilepsy).

Padaczka to schorzenie neurologiczne związane z występowaniem napadów drgawkowych, mogących stanowić zagrożenie dla ciąży.