Jak diagnozuje się stwardnienie rozsiane?
Stwardnienie rozsiane jest jedną z najczęściej występujących chorób ośrodkowego układu nerwowego.
Początek chorobyma miejsce zwykle pomiędzy 20 a 40 rokiem życia. Bardzo rzadko rozpoczyna się przed 18 rokiem życia, natomiast coraz częściej notuje się przypadki o późnym początku, co może związane być z lepszą diagnostyką łagodnych postaci choroby.
Obecnie nie ma jednoznacznego testu swoistego dla stwardnienia rozsianego. W większości przypadków chorobę rozpoznać można na podstawie obrazu klinicznego. Jeśli udokumentowane zostały dwa lub więcej rzutów i objawy dotyczyły dwóch różnych okolic, dodatkowe potwierdzenie za pomocą badań obrazowych nie jest potrzebne.
Niejednorodny obraz kliniczny, pojedynczy rzut, dotyczący jednej okolicy wymaga przeprowadzania badań za pomocą rezonansu magnetycznego, gdzie określa się ilość i wielkość ognisk w ośrodkowym układzie nerwowym.
Pamiętać jednak należy ze obecne zmiany w mózgowiu mogą świadczyć także o innych procesach chorobowych i ich obecność nie jest jednoznaczna z toczącym się stwardnieniem rozsianym. Patologie w rezonansie należy rozpatrywać zawsze z całym obrazem klinicznym.
Pomocne w diagnostyce SM może być także badanie płynu mózgowo-rdzeniowego oraz badania eletrofizjologiczne. U 50-70% chorych stwierdza się nieprawidłowe wyniki badań słuchowych, wzrokowych i somatosensorycznych potencjałów wywołanych.
