Stwardnienie rozsiane a aktywność fizyczna
Stwardnienie rozsiane należy do chorób trwających przez całe życie. Chorobę tą cechują okresy rzutów (pogorszenie stanu neurologicznego pacjenta) oraz remisji (ustąpienie objawów rzutu). Dotyka ona osoby pomiędzy 20. a 40. rokiem życia, choć zdarzają się przypadki zachorowań po 40stym a nawet 60 tym rokiem życia bądź w okresie dzieciństwa.
Stwardnienie rozsiane - Objawy i przebieg
Początkowo uważano, iż wybrane rodzaj aktywności fizycznej mogą przyczyniać się do pogorszenia stanu zdrowia chorego. Dziś wiadomo, iż osoby dotknięte stwardnieniem rozsianym zmuszone są do zmiany pewnych nawyków życiowych ale co ważne, nie muszą rezygnować z różnych form aktywności fizycznej.
Osoby chore na stwardnienie rozsiane w pierwszym (początkowym) etapie choroby mogą korzystać z prowadzonej wcześniej aktywności fizycznej co przed zachorowaniem. Oczywiście sytuacja ta ulega zmianie jeśli ich osobista sprawność fizyczna nie uległa drastycznej zmianie (np. problemy z poruszaniem się, korzystanie z kul, wózka inwalidzkiego, problemy z utrzymaniem równowagi wiele innych).
Jest to kwestia indywidualna dla każdego pacjenta. W takiej sytuacji osoba chora na stwardnienie rozsiane ma ograniczoną zdolność do wykonywanie wybranej przez siebie aktywności fizycznej.
Nigdy nie należy pacjentowi ze stwardnieniem rozsianym ograniczać możliwości uprawiania sportu, gdyż wpływa on bardzo dobrze na utrzymanie a nawet poprawia sprawność ruchową a dodatkowo pełni funkcję rehabilitacji fizjologicznej. Kluczową rolę odgrywa także poprawa nastroju oraz wiara we własne siły.
W trakcie jakiejkolwiek aktywności fizycznej należy zadbać o bezpieczeństwo pacjenta. Zajęcia na mogą go przeciążać, nadwyrężać, nieść ze sobą ryzyko pogorszenia stanu zdrowia, sprawności ruchowej czy zranienia się oraz kontuzji.
W sposób szczególny należy dbać o głowę, odcinek szyjny kręgosłupa osoby dotkniętej stwardnieniem rozsianym. Bardzo ważne jest by unikać wszelkich złamań oraz głębokich zranień wymagających interwencji chirurgicznej.
Ważna jest także temperatura pomieszczenia, w którym wykonywane są ćwiczenia bądź ta panująca na zewnątrz (jeśli odbywają się one np. na dworze), gdyż większość pacjentów ze stwardnieniem rozsianym lepiej czuje się w niższych temperaturach aniżeli wysokich.
Piśmiennictwo
Bibliografia:
- „Neurologia kliniczna” R. Mazur, Via Medica, Gdańsk 2007, wyd. 3.
- „Neurologia” W. Kozubski, P.P. Liberski, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2011, wyd. 1.
- „Choroby układu nerwowego” pod redakcją W. Kozubskiego i P.P. Liberskiego, Wyd. Lekarskie PZWL, Warszawa 2004.
- Stwardnienie rozsiane K. Selmaj, Termedia Wyd. Medyczne, Poznań 2006.
Kategorie ICD:
Materiały zawarte w dziale Specjalista Radzi mają charakter informacyjny i należy je traktować jako dodatkową pomoc przy udzieleniu niezbędnej pomocy choremu oraz jako ewentualny wstęp do leczenia przez specjalistę. Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za efekty zastosowania w praktyce informacji umieszczonych w dziale Specjalista Radzi.
