Kryteria diagnozy drżenia samoistnego

Spis treści:

1. Kryteria diagnozy
2. Klasyfikaca schorzenia

Kryteria diagnozy

Zalicza się tu kilka punktów:

• obustronne drżenie rąk i przedramion bez drżenia spoczynkowego,
• brak jakichkolwiek innych objawów neurologicznych,
• izolowane drżenie głowy (bez ruchów dystonicznych, czyli mimowolnych ruchów powodujących skręcanie i wyginanie ciała, przez co chorzy często przyjmują nienaturalne pozy).

Istnieją jeszcze kryteria drugorzędowe, do których zalicza się:

• długi czas trwania objawów,
• dodatni wywiad rodzinny,
• ustępowanie objawów pod wpływem alkoholu.

Klasyfikacja schorzenia

Mimo że schorzenie to zaliczane jest do łagodnych, może spowodować istotne pogorszenie jakości życia chorych oraz izolację społeczną. Ponieważ amplituda drżenia zwiększa się z wiekiem, u tych chorych pojawiają się problemy z pisaniem, mówieniem, ubieraniem oraz wykonywanie innych czynności wymagających precyzyjnych ruchów. Dlatego tak ważne jest odpowiednio wczesne wdrożenie leczenia.

Możemy wyróżnić leczenie farmakologiczne, w tym najczęściej stosowane leki:

• Prymidon (Mizodin) - należący do grupy leków przeciwpadaczkowych, wykorzystywany szczególnie wtedy gdy istnieją przeciwwskazania do leków z grupy beta-blokerów, z uwagi jednak na działania niepożądane, leczenie należy rozpoczynać ostrożnie stosując początkowo małe dawki i następnie stopniowo je zwiększać.
• Propranolol - lek z grupy beta-blokerów, zmniejsza amplitudę drżenia. Daje stosunkowo dobre efekty leczenia. Należy jednak pamiętać o przeciwwskazaniach dla tej grupy leków tj: astma oskrzelowa, cukrzyca, bradykardia zatokowa, blok przedsionkowo-komorowy, niewydolność serca.
• Toksyna botulinowa - istnieją próby leczenia za pomocą miejscowych wstrzyknięć, iniekcje wykonuje się w okolicę mięśni zginaczy i prostowników ręki, co daje złagodzenie objawów, efekt takiej terapii utrzymuje się przez około 4 tygodnie. Ze względu natomiast na możliwe powikłania leczenie to nie jest obecnie zbyt często wykorzystywane.

Kryteria diagnozy drżenia samoistnego, fot. panthermedia

W przypadku nieskuteczności leczenia farmakologicznego, przy nasilających się objawach istotnie pogarszających funkcjonowanie pacjentów, pozostaje leczenie neurochirurgiczne. Jedną z metod jest tzw. talamotomia - gdzie niszczy się elementy wzgórza, które uważa się za miejsce w pewnym stopniu odpowiedzialne za powstawanie drżenia. Druga metoda to stymulacja głębokich struktur mózgowia, u około 80% pacjentów po takiej terapii widoczna jest znaczna poprawa. Minusem natomiast są ewentualne efekty uboczne pod postacią m.in. bólów głowy, zaburzeń chodu i równowagi oraz osłabienia siły mięśniowej.