Zawroty głowy są, obok bólu głowy oraz bólu odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa, jednymi z najczęściej zgłaszanych dolegliwości. Według różnych źródeł, dotyczą około 5-10 % całkowitej populacji, w tym ponad 40% osób powyżej 40 roku życia. Ze względu na różnorodność dolegliwości kryjących się pod szerokim pojęciem zawrotów głowy oraz przyczyn leżących u ich podłoża, stanowią niemałe wyzwanie diagnostyczne i terapeutyczne głównie dla lekarzy rodzinnych, laryngologów i neurologów.

Choroba Ménière’a nazywana również wodniakiem endolimfatycznym, jest schorzeniem charakteryzującym się nawracającymi epizodami szumu w uszach, z upośledzeniem słuchu o różnym nasileniu i układowymi zawrotami głowy z towarzyszącymi wymiotami, uczuciem pełności w uchu, nadwrażliwością na hałas oraz uczuciem niepokoju. Pomimo wielu prowadzonych badań, mechanizm powstania choroby nie został dotychczas udowodniony.

Łagodne położeniowe zawroty głowy (ang. benign paroxysmal positional vertigo – BPPV) – to najczęstsza postać zawrotów związanych z patologią ucha wewnętrznego. Charakteryzuje się krótkotrwałymi, nawracającymi epizodami układowych zawrotów głowy, prowokowanymi zmianami położenia głowy i szyi. Wśród czynników sprzyjających wystąpieniu tego rodzaju zawrotów wymienia się uraz głowy, zapalenie błędnika oraz starzenie się (wiek powyżej 60 lat). Charakterystyczną cechą łagodnych położeniowych zawrotów głowy jest ich stopniowe wygasanie (a także oczopląsu) przy powtarzaniu manewrów prowokacyjnych.