Forum: Neurologia - forum dla rodziny i pacjenta

Witam
Mój prawie 16 letni syn kończy w tym roku szkolnym gimnazjum. Zamiast cieszyć się z wyboru szkoły, jesteśmy przerażeni, że ten czas tak szybko się zbliża ((
Syn ma ogromne problemy z nauką, głównie spowodowany zaburzoną pamięcią krótkotrwałą. Do końca szkoły podstawowej uczyliśmy się razem. Musiałam dowiadywać się od innych co jest zadane albo kiedy zbliża się sprawdzian, bo on nigdy nie pamiętał. Nauka najmniejszej partii materiału kosztowała wiele godzin wysiłku a na drugi dzień wszystko wyfruwało z głowy. W gimnazjum materiał był coraz trudniejszy więc z kilku przedmiotów załatwiliśmy prywatne korepetycje. Niestety niczego to nie zmieniło. Syn jest rozkojarzony, często nieobecny, trudno mu się skoncentrować. Mówi bardzo szybko i chaotycznie, pismo jest nie do rozczytania i "na kupie" brakuje tekstów, jest dużo błędów( jest dyslektykiem, ma dysgrafie i dysortografie). Potwierdzono nadpobudliwość (bez ADHD) Kompletnie nie jest w stanie pojąć zadań matematycznych, fizycznych i chemicznych. Nie pamięta też żadnych poznanych słów z języków obcych, choć ma najlepszego prywatnego nauczyciela jaki jest w mieście .Dla mnie ta nauka to "Dzień świstaka". Po dniu spędzonym nad książkami przepytany zna odpowiedzi, ale rano już niczego nie pamięta. Syn bierze Memotropil ale nie wydaje mi się, by to pomagało. Pomimo niechęci stara się jak może co widzą nauczyciele i tylko dlatego jest przepychany do kolejnej klasy na miernych ocenach (tylko plastyka i informatyka idzie mu nieźle - zajęcia praktyczne).
Minione testy próbne gimnazjalne napisał bardzo słabo. Nie znamy jeszcze wszystkich wyników ale choćby z angielskiego dostał jedynie 6pkt. Trochę się dziwię, że w poradni psychologiczno-pedagogicznej gdy robiliśmy testy i wystawiono mu opinię, pomimo tak dużych problemów nie został mu wydłużony czas na egzaminie i odmówiono rezygnacji jednego z dwóch języków jakie ma w szkole. Oprócz prywatnych korepetycji uczestniczy oczywiście we wszystkich kółkach wyrównawczych i zajęciach dyslektycznych. Niektórzy nauczyciele z własnej chęci poduczają go dodatkowo, choćby polski, bo nie jest w stanie samodzielnie przeczytać i przerobić lektury.
To w szkole, a w domu najchętniej siedzi we własnym pokoju, bardzo rzadko spotyka się z kolegami, ma niską samoocenę. Zupełnie się zmienia w weekendy, gdy może pograć na komputerze. Wówczas jest pogodny, szczęśliwy i ma świetny kontakt z kolegami na skypie. Niestety namawiany na kontakty z "prawdziwymi" kolegami zbywa mnie i twierdzi, że oni są inni i nikt go nie rozumie. Bardzo odżywa na koloniach letnich, gdzie jeździ co roku. Ma wtedy mnóstwo kolegów i koleżanek, jest tak zajęty, że zapomina dzwonić do domu. Po powrocie opowieściom nie ma końca. Przed nowymi kolegami nie ma już tych oporów co w domu. Jest dowcipny, towarzyski i lubiany. Po wakacjach jednak znów zamyka się w sobie i jest samotnikiem. Dodam, że jako małe dziecko w okresie przedszkolnym i początkowo szkolnym miał ich mnóstwo. Wszystko się zmieniło, gdy zaczęły się problemy z nauką. Przez nauczycieli i dorosłych uważany jest za bardzo wrażliwego chłopaka, spokojnego,niekonfliktowego, chętnie pomagającego. Ja też nie mam z nim problemów wychowawczych. Doskonale tez opiekuje się 3,5 letnią siostrą.

Rozpisałam się bardzo ale może z tego opisu ktoś doradzi mi co mamy zrobić po gimnazjum? Do jakiej szkoły ma iść? Obawiam się, że nawet w zawodówce będą duże trudności, a takiej szkoły nie ma w naszym mieście. Najbliższa godzinę drogi od nas. No i tu tez problem, dojeżdżanie czy internat - oba rozwiązania nieciekawe. A może są szkoły dla takich dzieci jak on? Gdzie szukać? Wiem, że byłby szczęśliwszy gdyby miał równe szanse z innymi, że miałby świadomość, że nie jest gorszy. A on niestety tak o sobie myśli i mówi, że jest głupi i gorszy.
Neurologicznie nie wykryto nic, choć nie miał robionych jakichś specjalnych badań - nigdy nikt nie kierował nas, by zrobić. Poradnię pedagogiczno-psychologiczną odwiedziliśmy 3 razy podczas testów po zmianie szkół.
Jestem zrozpaczona i nie wiem co robić. Bardzo proszę o wszelkie informacje, które mogą nam pomóc. Może też ktoś podpowie do jakich jeszcze specjalistów mogłabym się w tej sprawie udać.

Witam Panią serdecznie.
Znalazłam ten wpis dopiero teraz ........
mam 13 letnia córkę: wcześniak po krwawieniach komorowo-muzgowych itd.Od wielu lat borykamy się z tym problemem. Córka coprawda jakos radzi sobie w klasie integracyjnej ale kosztem mojej rezygnacji z zycia zawodowego. Odrabianie lekcji musimy dzielić na kilka przerw, na sprawdzian np w piatek musimy sie uczyc juz od poniedziałku mając podany "okrojony" zakres materiału. Córka posiada orzeczenie o kształc. specjalnym.. duzo by wymieniać.
Przede wszystkim prosze udac się do neurologa, poprosić o badanie EEG, ewentualnie tomograf komputerowy( w naszym przypadku niezdałby egzaminu poniewaz sa to skutki neurologiczne), wraz z 13 letnia wspolpraca z neurologiem jestesmy w stalym kontakcie z psychiatrą.Myślę że od tych lekarzy warto zacząć
z całego serca zyczę powodzenia i trzymam kciuki za syna!!!!!!!!!!!!!!

Witam ...tez mam ten sam problem i to co opisuje pani powyżej nie jest mi obce.
mój syn ma 17 lat i problem ciągnie się ze szkoły na szkole
wymyśliłam ze pójdzie do szkoły dalej
ko od domu żeby się ogarnąć mieszka w internacie, dalej są problemy w szkole ale mniejsze niż w gimnazjum i sam dojeżdża do domu jeszcze nie pomylił pociągów ....szkoła mu pomaga ma opinię z którą zapoznali się wszyscy nauczyciele i pomagają mu.jestem naprawdę zadowolona z tej szkoly

Mam syna 14 letniego i już zupełnie nie wiem co robić. Całymi dniami siedzę z nim i pomagam mu w lekcjach a efekt jest taki, że z czterech 5 przedmiotów groziła mu jedynka na półrocze. Totalna katastrofa jak na taki ogrom pracy. A syn nie jest jakiś upośledzony wręcz mówią i nauczyciele i psycholodzy, że jest bardzo inteligentny. Nie mam już siły i chętnie sama poszłabym na kolejną poprawkę poprawki. Czy ktoś ma jakiś pomysł i jak sobie daliście radę???

Może rozwiązaniem byłoby nauczanie indywidualne?
Nie jest to wyjście idealne, ale jakieś jest.