Zaburzenia mowy i komunikacji w chorobie Parkinsona

Choroba Parkinsona jest zwyrodnieniowym schorzeniem w obrębie struktur mózgowia. Pojawia się zazwyczaj około 60 roku życia. Jej istotą jest niedobór  dopaminy, a podstawowymi objawami- spowolnienie ruchowe, sztywność mięśni, drżenia spoczynkowe, zaburzenia chodu i postawy. Dodatkowo pojawić mogą się zaparcia, depresja, zaburzenia połykania i mowy.

 

Stopniowo prowadzi do  trudności  w wykonywaniu prostych codziennych czynności, takich jak ubieranie, jedzenie, poruszanie się i komunikacja.

Jednymi z pierwszych objawów choroby Parkinsona są problemy z artykulacją, następnie zakłócona zostaje siła głosu, melodia i intonacja. Przyczyną jest obniżenie napięcia mięśni krtani, mięśni policzkowo- twarzowych oraz zmniejszona pojemność życiowa płuc i siła napędu mówienia.

Mowa spontaniczna może być osłabiona, problem także sprawia dobór słów. Ze względu na drżenie mięśni  podniebienia miękkiego oraz mięśni oddechowych, głos także drży i załamuje się.

Dysfonia jest zaburzeniem mowy spowodowanym trudnościami w emisji głosu. Anomalie pojawiają się w skutek nieprawidłowego działania mięśni krtani, zaburzenia ich napięcia i częstotliwości oraz braku koordynacji oddechowo-fonacyjno-artykulacyjnej.

 

Objawy dysfonii obemują zmiany barwy głosu, może on być chrapliwy, zduszony,świszczący, piskliwy lub matowy. Często występują także problemy z natężeniem głosu, czasme brzmi zbyt cicho lub zbyt głośno.

            

W przebiegu  choroby dochodzi do zaburzeń napięcia mięśni  aparatu mowy. Pacjent wymawia wtedy zdania wolno i niewyraźnie, często nie kończy zdania i ma skłonność do mamrotania.