Otępienie w chorobie Alzheimera

Spis treści:

1. Rozpoznanie choroby Alzheimera
2. Wyróżnia się siedem stadiów choroby
3. Czy istnieje lek na chorobę Alzheimera?

W większości przypadków choroba Alzheimera zaczyna się po 65 r.ż., postępuje przez ok. 10-15 lat, i prowadzi zwykle do całkowitej utraty samodzielności pacjenta, a w końcu do śmierci. Kobiety chorują częściej. Anegdotyczne są doniesienia, iż przed chorobą tą chronią płeć męska, nikotyna i alkohol. Na zdjęciach tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego głowy wykonanych u pacjentów z podejrzeniem choroby Alzheimera widoczne są cechy zaniku mózgu.

Rozpoznanie choroby Alzheimera

Rozpoznanie jest zawsze prawdopodobne, potwierdzić je może tylko pośmiertne badanie mózgu. Możliwe jest wtedy znalezienie m.in. charakterystycznych złogów beta-amyloidu formujące tzw. płytki starcze. Beta-amyloid jest naturalnym składnikiem mózgu. Nie wiadomo dlaczego u pewnych ludzi tworzy złogi charakterystyczne dla choroby Alzheimera.

Wyróżnia się siedem stadiów choroby:

1. Zapominanie gdzie się coś zostawiło, nazwisk znanych osób. Czasami obecny jest lęk, podejrzliwość, spowolnienie ruchowe oraz zmniejszenie ilości używanych słów.
2. Zagubienie podczas podróży do pracy zauważalne przez kolegów, gorsze wykonywanie obowiązków zawodowych.
3. Zubożenie wiedzy na temat aktualnych lub przeszłych wydarzeń, tzw. przerwy w życiorysie czyli niemożność przypomnienia sobie pewnych okresów życia.
4. Nie można obejść się bez pomocy drugich, niemożność przypomnienia sobie większości danych ze swojego życia.
5. Zanik aktywności, moczenie się, nieświadomość ostatnich wydarzeń, zakłócenie rytmu dzień i noc, objaw lustra czyli rozmowa z własnym odbiciem.
6. Brak mowy, chrząkanie jako sposób komunikacji z otoczeniem, mimowolne moczenie się i zanieczyszczanie. Chory przestaje chodzić. W badaniu neurologicznym pojawiają się objawy uszkodzenia układu nerwowego.
7. Brak kontaktu z otoczeniem i jakiejkolwiek aktywności.

Czy istnieje lek na chorobę Alzheimera?

Pomimo, że istnieje ponad 200 leków używanych w leczeniu tej choroby, medycyna nie dysponuje na razie lekami likwidującymi jej przyczynę. Leczenie może zahamować lub spowolnić rozwój choroby. Leczeniem zajmuje się neurolog.
W razie wystąpienia zaburzeń psychicznych (omamów, urojeń, lęku, niepokoju, zaburzeń snu, depresji, apatii, pobudzenia lub agresji) chory powinien również pozostawać pod opieką psychiatry.