Forum: Neurologia - forum dla rodziny i pacjenta

Witam. Z góry przepraszam za wszystkie niespójne wypowiedzi(będzie dość duża ale już nie wiem co mam robić). Otóż mam wielki problem ze koncentracją. Od dziecka zawsze byłem inny niż reszta. Do świetnej zabawy starczył mi patyk i mrowisko nad którym przesiadywałem godzinami(zmieniło się to gdy dostałem komputer). Nigdy nie miałem zbyt wielu przyjaciół gdyż jak ktokolwiek do mnie próbuje zagadać to automatycznie wewnętcznie się blokuje. Potrafię jedynie jąkać krótkie i bezsensowne odpowiedzi(w ogole nie przemyślane). Czasem jak wrócę do domu np. ze szkoły, to sam się zastanawiam jak mogłem nie raz powiedzieć coś tak idiotycznego. Mam 18 lat i depsresję od jakichś 10. Chodziłem do psychiatry, jednak ten chciał mnie skierować na terapię której nigdzie w okolicy nie było(także w pobliskich miastach). Nieco przed tym wydarzeniem byłem u psychologa który także mnie całkowicie zbywał(stwierdził jedynie że mam jakieś genetyczne zaburzenie oraz spowolnione jakieś tam fale). Obecnie mieszkam w Niemczech i z tego co wiem to tutaj specjaliści są znacznie lepsi. Jednak ja miałem problem nawet z wysłowieniem się u polskiego lekarza, więc do Niemieckiego potrzebuje się dobrze nauczyć języka. Dodatkowo mam starsznie poszarpaną koncentrację. Wszystko widzę jak pokaz slajdów w komputerze który nie może uciągnąć jakiejś mocniejszej gry(wiem że idiotyczne porównanie ale to jest mój największy problem gdyż przez to ciągle się czuję do niczego). Coraz bardziej zamykam się w swoim świecie, mówię do siebie, mam triki nerwowe, jak się zastanawiam nad moją przyszłością i pracą to odechciewa mi się żyć. Myślę ciągle tylko jeden schemat. Jeśli urodziłem się raz, to dlaczego nie miałbym się narodzić i drugi. Ta myśl coraz bardziej zaprząta mi umysł i daje pomysły których sam się boję. Przed oczami latają mi rzeczy, które wyglądają jak bakterie/wirusy(tak jak to co pokazują naukowcy pod mikroskopem nie wiem jak to wyjaśnić). Cholernie boje się już nawet ciemnosci. Wszędzie wydaje mi się że coś się rusza. Jestem do tego bardzo nerwowy. Jednym zdaniem nie chce mi się już po prostu żyć . Prawda jest też taka że gdyby nie rodzina to w życiu się po prostu zagubię. Nie jestem w ogole przystosowany do samodzielnego życia. Najbardziej to rozmyślam nad ubieganiem się o jakąś rentę gdyż nie nadaje się w ogole do jakiegokolwiek życia. Nie wiem co mam robić ale z dnia na dzień jest coraz gorzej. Mam nawet wielkie problemy z pamięcią i ostatnio często się zawieszam. Jeśli miał/ma ktoś kiedyś podobny problem to proszę piszcie jak sobie z nim poradziliscie/radzicie.Bądź też może jest tutaj ktoś kto wie co mi dolega. Wolałem o tym napisać gdyż przynajmniej w taki sposób się nie stresuję. Pozdrawiam

Bardzo Ci wspolczuje.Sama mialam podobne problemy w mlodosci- glownie mega niesmialosc i zamykanie sie w sobie oraz udzielanie najbardziej bezsensownych wypowiedzi na swiecie drugim osobom. Nie umiem Ci pomoc choc rozumiem Twoj problem. Mysle ze relacje czlowiek kontra czlowiek powinienes nawiazywac i wypracowywac drogą internetowa. Wowczas nie bedziesz tak plonal ze wstydu a nawet jak walniesz gafe to nikt poza Toba nie bedzie widzial jak bardzo to przezywasz. Z medycznego punktu widzenia zbadaj sobie hormony tarczycy-wiele z takich objawow o jakich piszesz wlacznie z zawieszaniem sie, stanami depresyjnymi, plataniem slow,zyciem w odosobnieniu daje wlasnie chora tarczyca.Zrob tsh, ft3 i ft4 oraz koniecznie przeciwciala tarczycowe.
pozdrawiam
ewa