Forum: Choroba Parkinsona

Moja mama ma 87 lat a mnie wydaje się, że znalazłam się sama w kosmosie. Zero pomocy od lekarzy . Wszyscy jakby mnie opuścili . Zostały zaprzyjaźnione osoby. Jestem po sześćdziesiątce a czuję się jak wrak. Moja mama jest silna fizycznie . Jednak jej ciosy słowne są okropne. Nazywa mnie potworem, że ją okradam, chowam rzeczy i chcę aby skończyła w psychiatryku. O moim mężu opowiada straszne rzeczy. Wypomina sprawy, które miały miejsce ponad 40 lat temu. Najgorsze to to, że lekarze mnie zbywają...a niech pani daje ten Ketral ...bo jej już nic nie pomorze. Lekarz rodzinny, któremu do tej pory ufałam powiedział ...zostaje dom pomocy .U nas nie ma geriatry .Chciałabym jeszcze cieszyć się życiem . Niestety w tych warunkach się nie da. Nie mogę uwierzyć, że w XXI wieku nie mamy znikąd pomocy. Podam tu leki, które mojej mamie daję . Może to one tak okropnie działają na mamę . Ciągle krzyczy, ubliża i straszy że się zabije .
Więc.... rano : mama dostaje :5 mg - Amlozek
wieczorem dostaje 25 mg Ketral
Czasami w ciągu dnia daję Pozitiwum, a jeśli jest aż tak źle 0,5 tabletki ( 12,5 mg ) Ketralu
Jestem jedynaczką, mamy nie oddam do domu opieki. Pozdrawiam.

Mogłabym identycznie opisać sytuację w moim domu, babcia ma 96 lat. jest totalna maskara.
My nie dajemy żadnych leków.
Czy u Pani mamy po lekach się polepsza, warto podać leki? Głownie chodzi mi o te napady agresji.
Nam lekarz dał hydroksyzynę ale to nic nie działa. a jak dam więcej jak 5 ml to babcia w herbacie wyczuje

Myślę, że należy podać silniejsze leki z grupy neuroleptyków.

Też do niedawna byłam w takiej sytuacji. Nie można się poddawać, to przecież nasi bliscy. Gdy my ich pozostawimy, co im wtedy zostanie? Głowa do góry.

życzę Ci lepszej opieki ze strony medycznej oraz dużo wytrwałości