Elektroencefalografia

Elektroencefalografia (EEG)

Polega na rejestracji potencjałów czynnościowych generowanych przez zewnętrzne warstwy kory za pomocą elektrod umieszczonych na głowie. Elektrody rozmieszczane są na powierzchni głowy w standardowych punktach odpowiadających określonym okolicom anatomicznym.

Zastosowanie:

• diagnostyka różnicowa między chorobami organicznym, a powstałymi na tle czynnościowym,
• umiejscowienie procesu chorobowego w określonej strukturze OUN,
• diagnostyka i śledzenie postępu choroby w niektórych zaburzeniach:
  • padaczka,
  • guzy mózgu,
  • następstwa urazów czaszkowych,
  • zaburzenia naczyniowe.

Sposób wykonania badania

Wynikiem badania jest zapis kilku do kilkunastu krzywych, które przedstawiają wartości potencjałów między odpowiednimi parami elektrod. Rejestruje się zapis:

• spoczynkowy - badany siedzi lub leży nieruchomo z zamkniętymi oczami,
• po stymulacji:
  • hiperwentylacja,
  • fotostymulacja,
  • reakcja zatrzymania (zanik fal alfa po otwarciu oczu),
  • rzadko inne (np.: sen, leki, alkohol).

Zapis

Zasadniczym elementem zapisu EEG jast fala, czyli prosta, krótkotrwała zmiana potencjału elektrycznego mózgu. Jeśli fala powtarza się wielokrotnie można mówić o rytmie. Można wyróżnić następujące fale i rytmy:

Prawidłowy zapis

W spoczynku w dorosłego człowieka dominuje rytm alfa, przemieszany z rytmem beta. Zapis jest symetryczny (strony: lewa-prawa) oraz reaktywny.
U ok. 15-30% osób występują pojedyncze fale znamienne dla nieprawidłowych EEG, u kilkunastu procent zapis ma charakter zapisu niskonapięciowego fal szybkich beta, bez manifestacji klinicznej stwierdzającej nieprawidłowość.