Artykuł ma na celu przedstawienie podstawowych informacji na temat tzw. nowej generacji leków przeciwpadaczkowych (czyli wprowadzonych na świecie do użytku po roku 1993). Przed wprowadzeniem na rynek nowych leków przeciwpadaczkowych (NLPP) dostępnych było zaledwie 6 preparatów starej generacji, takich jak: karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, prymidon, kwas walproinowy oraz etosuksymid.
Obecnie większość pacjentów chorujących na padaczkę jest leczonych głównie farmakologicznie. U kilku procent chorych lekoopornych możliwe jest leczenie chirurgiczne. Szacuje się, że w Polsce, w stosunku do całej populacji chorych z padaczką, leczenie neurochirurgiczne obejmuje około 1% pacjentów [1]. Napady padaczkowe u ok. 70-75% chorych można kontrolować podając jeden lek przeciwpadaczkowy (LPP). Pozostałe 25-30% pacjentów wymaga dwóch czy nawet 3 LPP. Przyjmuje się, iż podawanie więcej niż 3 LPP nie ma uzasadnienia, a może być wręcz szkodliwe [1].