Związane jest to z faktem, iż pierwszy okres jest tzw. okresem niemym pod względem klinicznym. Jednocześnie jak najszybsze zdiagnozowanie choroby daje szansę na podjęcie leczenia przyczynowego. W celach diagnostycznych stosowane są kryteria zawarte w DSM IV w postępowaniu klinicznym ze względu na ich wysoką czułość oraz specyficzność.

Kryteriami używanymi przede wszystkim w Europie są ICD-10. Obecnie stosowane i bardzo popularne kryteria National Institute of Neurologic, Communicative Disorders and Stroke/Alzheimer’s Disease and Related Disorders Association powinny mieć charakter uzupełniający. Rozpoznanie choroby Alzheimera jest możliwe po wykonaniu badania neuropatologicznego. Bardzo ważną rolę w przypadku diagnozowania odgrywa informacja o zaburzeniach metabolicznych i hormonalnych bądź chorobie miażdżycowej.

Szczególną uwagę należy zwrócić na nadczynność, niedoczynność tarczycy, leczenie estrogenami. Kolejnym ważnym aspektem są różnego rodzaju przebyte zabiegi operacyjne w znieczuleniu ogólnym oraz urazy i wstrząśnienia głowy. Znaczącą rolę odgrywa wywiad rodzinny, co do kwestii występowania otępienia w rodzinie, uzależnień (alkohol, narkotyki, tytoń) czy przebytych zatruć.
 

fot. pantherstock
 

W początkowej fazie badania przeprowadza się najczęściej test MMSE oraz test zegara, a w badaniu neurologicznym należy zwrócić uwagę na zespół parkinsonowski i obecność objawów deliberacyjnych. Bardzo ważną role odgrywa także wykluczenie depresji. W tym celu należy zgłosić się do psychiatry w celu diagnostycznym. Depresja bardzo często towarzyszy osobom dotkniętym chorobą Alzheimera podobnie jak zaburzenia snu, bezsenność, lękliwość, wycofanie, agresja czy rozdrażnienie - objawy te muszą być zbadane przez lekarza psychiatrę. Nigdy nie należy ich bagatelizować.