Zawroty głowy są, obok bólu głowy oraz bólu odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa, jednymi z najczęściej zgłaszanych dolegliwości. Według różnych źródeł, dotyczą około 5-10 % całkowitej populacji, w tym ponad 40% osób powyżej 40 roku życia. Chociaż ich występowanie może być bardzo nieprzyjemne i upośledzać codzienne funkcjonowanie, rzadko sygnalizuje poważne, zagrażające życiu schorzenie. Ze względu na różnorodność dolegliwości kryjących się pod szerokim pojęciem zawrotów głowy oraz przyczyn leżących u ich podłoża, stanowią problem diagnostyczny i terapeutyczny głównie dla lekarzy rodzinnych, laryngologów i neurologów. W zależności od przyczyny i objawów można wdrożyć odpowiednie leczenie, zazwyczaj pozwalające na całkowite ustąpienie lub zmniejszenie nasilenia dolegliwości.
4) Zawroty pourazowe – Różnorodność mechanizmu urazu oraz jego siła może prowadzić do uszkodzenia wielu anatomicznych elementów układu przedsionkowego. Dlatego powikłaniem silnego urazu głowy, szyi lub ich połączeń często towarzyszą zawroty głowy z różnymi towarzyszącymi objawami, które mogą pojawiać się bezpośrednio po incydencie, lub rozwijać w ciągu kolejnych dni lub tygodni. W pierwszym przypadku mogą wiązać się ze złamaniem części skalistej kości skroniowej lub pęknięciem błony bębenkowej, powodującym natychmiastowe wystąpienie zawrotów, nudności i wymiotów, z towarzyszącą utratą słuchu. Opóźniony początek dolegliwości może wiązać się z krwotokiem do błędnika, z następczym rozwojem jego surowiczego zapalenia. Ponadto w przebiegu urazu może dojść do wstrząśnienia pnia mózgu, błędnika lub uszkodzenia nerwu VIII, powstania przetoki perylimfatycznej lub wodniaka endolimfatycznego i rozwoju zespołu Ménière’a, a także pojawienia się łagodnych położeniowych zawrotów głowy.
5) Ototoksyczne działanie substancji – Każda substancja, mogąca uszkodzić którąkolwiek strukturę narządu słuchu i równowagi w uchu wewnętrznym jest uważana za ototoksyczną. Uszkodzenie to może objawiać się utratą słuchu, szumem usznym, zawrotami głowy o typie układowym i nieukładowym. Dotychczas opisano ponad 100 klas leków związanych z działaniem ototoksycznym. Uszkodzenie błędnika skutkuje najczęściej wystąpieniem obustronnego szumu i utraty słuchu, początkowo zwłaszcza w zakresie wyższych częstotliwości, z następczą całkowitą głuchotą w przypadku kontynuacji stosowania leku. Z kolei objawami obustronnego uszkodzenia części przedsionkowej są zawroty głowy z uczuciem braku równowagi, nasilającym się w ciemności lub przy słabym oświetleniu, z towarzyszącym oczopląsem podczas poruszania głową.
Najważniejsze grupy leków ototoksycznych:
1) Aminoglikozydy
2) Inne antybiotyki ( m.in. makrolidy, wankomycyna)
3) Diuretyki pętlowe
4) Leki cytostatyczne (m.in. cisplatyna)
5) Salicylany
6) Alkaloidy drzewa chinowego (chinina, chinidyna)
7) Leki przeciwdrgawkowe