Dzieci upośledzone w stopniu lekkim uczęszczają do normalnych przedszkoli, a następnie do szkół specjalnych. W przedszkolu dzieci te nie wyróżniają się jakimś niezwykłym zachowaniem. Można je scharakteryzować jako np. “dziecinne” w zachowaniu, co przejawia się choćby w zainteresowaniach typowych dla młodszego wieku. Dzieci te mają trudności w rozwiązywaniu zadań problemowych. Ich myślenie cechuje mała elastyczność (sztywno trzymają się jednego sposobu rozwiązania, nie potrafią go zmienić), wolne tempo myślenia, mały krytycyzm (przyjmują bezkrytycznie każdy sposób rozwiązania, nie dostrzegają błędów), mała samodzielność i płynność myślenia (nie potrafią wymyślić wielu różnorodnych rozwiązań), sugestywność (łatwo przyjmują proponowany sposób rozwiązania). Słaby rozwój potrzeb intelektualnych może przejawiać się tym, że np. wolą bawić się niż słuchać czytanej książki. Dzieci upośledzone mają największe trudności w rozumowaniu i wnioskowaniu, porównywaniu, uogólnianiu, abstrahowaniu, klasyfikowaniu. Cechuje je wolne tempo uczenia się.

Dzieci upośledzone w stopniu lekkim nie muszą sprawiać trudności wychowawczych. Zależy to od zaburzeń towarzyszących opóźnieniu w rozwoju umysłowym, jak np. nadmierna ruchliwość i pobudliwość. Dzieci te często prawidłowo funkcjonują społecznie, dostosowują się do życia w grupie przedszkolnej, lubią pomagać dorosłym w pracy. Bywają lubiane przez nauczycieli, gdyż bardziej spontanicznie niż inne dzieci okazują im przywiązanie.

Jeżeli nauczyciel dostrzeże takie dziecko w swojej grupie powinien skierować je do Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w celu uzyskania informacji o ogólnych możliwościach dziecka i wybiórczo pogłębionych dysfunkcjach. Wizyta u psychologa powinna dostarczyć wytycznych, ukierunkowujących postępowanie korekcyjno-wychowawcze z dzieckiem. Nauczyciel przedszkola, mając w grupie dziecko umysłowo upośledzone, powinien pracować z nim indywidualnie, według wcześniej opracowanego planu. Podstawowym warunkiem do nawiązania kontaktu z dzieckiem i wytworzenia motywacji do pracy jest zaakceptowanie, go takim, jakie jest.

fot. pantherstock

Oto najbardziej godne polecenia sposoby postępowania z dzieckiem upośledzonym w stopniu lekkim:

1. Starannie przemyślane planowanie pracy dydaktyczno-wychowawczej powoduje, że dziecko dobrze koncentruje uwagę, korzysta z zajęć i chętnie w nich uczestniczy. Wytworzeniu motywacji do pracy sprzyja rozpoczynanie zajęć od najciekawszych zadań, częste włączanie dziecka do wszystkich sytuacji dydaktyczno-wychowawczych, uwzględnianie jego zainteresowań. Ważny jest dobór stopnia trudności zadań, gdyż zbyt łatwe nie będą budziły zainteresowania, zbyt trudne nie dadzą możliwości sukcesu.
2. Właściwe kierowanie zachowaniem dzieci z uwzględnieniem następujących postulatów:
   • wskazówki i pouczenia kierowane do dzieci powinny mieć charakter pozytywny oraz konkretny,
   • stosowanie nagród, np. za dobre zachowanie, jest skuteczniejsze niż kary i narzekania na złe zachowanie dziecka,
   • zwracanie uwagi na poprawne zachowanie jest skuteczniejsze niż wskazywanie zachowań niewłaściwych.